Wat is het leven als je geen nieuwe avonturen meer aangaat? Een goed argument om 24 uur bij Willem en André in de waterstofauto te stappen. Mijn eerste rit met een waterstofauto begon als een spannend avontuur, waarvan ik geen idee had hoe het zou eindigen. Ik had eerder wel wat gelezen over waterstoftechnologie, maar er is een groot verschil tussen erover lezen en het daadwerkelijk ervaren.
We vertrokken vroeg in de ochtend vanuit Hilversum, het startpunt van onze reis. Hoewel ik de route al had uitgestippeld en tankstations onderweg zorgvuldig had uitgekozen, bleef er een zekere spanning hangen. Waterstoftankstations zijn nog niet zo wijdverspreid als traditionele tankstations, dus de route moest zorgvuldig gepland worden. De waterstofauto reed geruisloos en soepel. Het was bijna bizar om geen geluid te horen, zeker in vergelijking met een traditionele verbrandingsmotor.
Onze eerste stop was in Ridderkerk, waar we onze eerste punten scoorden voor de challenge. De sfeer onder de deelnemers was direct gemoedelijk en enthousiast. Iedereen was op dezelfde missie: samen genieten van deze technologische vooruitgang en laten zien wat waterstof kan betekenen voor de toekomst van mobiliteit.
Na Ridderkerk reden we door naar Antwerpen en vervolgens naar Lille, een historische grensstad in het noorden van Frankrijk. Het landschap veranderde langzaam van stedelijke gebieden naar uitgestrekte vlaktes. De auto leek moeiteloos de kilometers te vreten, en ondertussen werd de onderlinge band tussen ons steeds sterker. De gesprekken in de auto gingen van technische details naar luchtige verhalen over vorige avonturen. Voor we het wisten, reden we Frankrijk binnen, op weg naar de stad van de liefde.
Maar Parijs was nog ver weg. We hadden een kleine uitdaging voor de boeg: een nachtelijke rit naar Versailles. Waarom, vraag je je misschien af? Een van de onderdelen van de challenge was om bepaalde plekken in en rond Parijs te bezoeken op onverwachte tijden en dus reden we midden in de nacht naar het iconische paleis. Om drie uur ‘s ochtends, onder een hemel vol sterren, kwamen we aan bij Versailles. Het paleis lag er vredig bij, de majestueuze gevel verlicht door schijnwerpers. Het was een surrealistische ervaring, zo stil en verlaten. We liepen even rond, namen de nodige foto’s voor de challenge en sprongen daarna weer in de auto richting Parijs zelf.
Paris by night is een belevenis op zich. Terwijl de stad langzaam in slaap viel, reed onze waterstofauto fluisterstil door de lege straten. Het voelde alsof we de enige waren die de stad voor zichzelf hadden. Hier reden we, met een nieuwe technologie die voelt alsof de toekomst al is begonnen, door een stad die symbool staat voor oude grandeur.
Inmiddels zijn we weer op de weg terug. Met kleine oogjes verlaten we de nacht en rijden we Nederland binnen wat voelt als een klein overwinning; we hebben niet alleen een boel kilometers afgelegd, maar ook de potentie van waterstof op de weg ervaren. Op het moment van schrijven staan we derde in de ranking. Nog een laatste eindsprint doet ons hopelijk naar de eerste plaats bewegen.
Het is onwaarschijnlijk dat we volgend jaar met onze FCEV-vrachtwagen in Parijs staan, maar dichter bij huis zien we steeds meer mogelijkheden. Nederland breidt zijn netwerk van waterstoftankstations gestaag uit en wij kunnen niet wachten om daar optimaal gebruik van te maken. Wat begon als een avontuur is nu een belofte voor de toekomst geworden. Ik kijk ernaar uit om nog veel vaker op pad te gaan met een waterstofauto en wie weet wat de volgende uitdaging zal zijn. Misschien is dat wel de magie van waterstof: elke rit voelt als het begin van iets groters.